Sanatçılar genellikle kendilerine ait bir sözlük ve dilbilgisi oluşturur; pratiklerini, sistemlerini, yöntemlerini ve estetik alışkanlıklarını olabildiğince incelikli ve gizli tutarlar. Bu durum, biçimsel olarak kurgulanmış imge üretiminin gizemine katkıda bulunur estetik olarak iddialı ve içerik açısından zengin sanat formlarına alan açmayı amaçlayan, profesyonel kurumsal ve amatör sosyal medyanın yüksek kaliteli, kusursuz biçimde üretilmiş imgeleriyle dolup taşan bir dünyada rekabet eden bir pratiğin parçası olarak.

Sefa Çakır ise burada bunu yapmıyor. Aksine, “Kapıyı Dışarıdan Kapattım” başlıklı bu sergide, düşünceli ve etkileyici biçimlerde uyarıcı, çağrışım yaratan ve yankı uyandıran imgeler üretme konusunda belirgin bir kesinlik ve açıklık sergiliyor. Bu imgelerden yayılan duygu, dünyanın düzeninin pek de yolunda olmadığı ve gençlerin sıkışmış bir durumda bulunduğu yönünde.

Burada hiçbir şey göz alıcı ya da parlak değil; bu, tedirginliğin hâkim olduğu bir dünya. Çakır’ın imzasını taşıyan ögeler arasında, çocuklara dair kimi zaman lirik bir nitelik taşıyan imgeler, meydan okuyan ya da hüzünlü bakışlara sahip genç yüzleri, bebeklerini kucaklayan genç anneleri, yıkık dökük ahşap evleri ve binaları, devasa arıları; ayrıca derin tonlu monokromatik kompozisyonları ve portrelerine titreşimli, canlı bir yüzey kazandıran, görüntülerine ise hareketli bir doku ekleyen “organik pikselleştirme” olarak tanımlanabilecek bir marker çizim tekniği yer alıyor.