Geride bıraktığımız Mayıs ayında annesiz geçen ilk Anneler Günü’mdü…
İlk şoku, telefonuma gelen Anneler Günü kampanya mesajlarıyla yaşamıştım. Eli elimde son nefesini verdiği o anı bir kez daha yaşamış, bir kez daha yalnız, yapayalnız kaldığım hissine kapılmıştım.
Ve ‘keşke’lerim beynimde adeta depara kalkmıştı yeniden…
Keşke yaşarken kıymetini daha çok bilseydim. Keşke dizinin dibinden hiç ayrılmasaydım. Keşke elini daha çok tutsaydım ve keşke daha çok sarılsaydım…
Artık faydası yok, biliyorum. Artık onun yokluğu sessiz bir misafir gibi her güne eşlik ediyor. O gittiğinden beri hayat sanki daha soğuk, daha yavaş. Artık yanımda değil, sadece anılarımda. Onu yaşadığım her iyilikte, her şefkatte, her dua edişimde yeniden hissediyorum. Bazen bir rüzgarın uğultusunda, bazen bir kuşun kanadında, bazen düşlerimde…
Belki çiçek alamadım, gidip elini öpemedim ama dualarımı gönderdim canım anacığıma…
Dün de babasız bir Babalar Günü’ne uyandım. Tıpkı Anneler Günü’nde olduğu gibi telefonuma gelen kampanya mesajları, mağaza vitrinlerinde gördüğüm ‘En iyi baba’ yazılı tişörtler, kahve kupaları vs. gibi hediyelikler hep babasızlığımı hatırlattı bana. 2006’da kaybettim babamı. Annemi el ele göz gözeyken yolcu etmiştim ama babamın son nefesine yetişemedim. Hep bir burukluk olarak kaldı içimde. Yaklaşık 20 yıldır kalabalıkların ortasında yalnızlığı yaşıyorum. Ve 20 yıldır babam yerine yalnızlığıma sarılıyorum…
Babasız bir Babalar Günü daha…
Gözlerim yaşlı, kalbim kırık ama yine de minnet doluyum. Belki artık yanımda değilsin ama sen hep kalbimdesin. Gözlerimi kapatıp, seni düşündüğümde Antalya yolculuğuna çıkacağım gün dolu dolu gözlerle, “Oğlum gitmesen olmaz mı” deyişin aklıma geliyor. Boğazımda bir şeyler düğümleniyor, yüreğim burkuluyor…
Minnetimin yanında kendime olan kızgınlığım da artıyor bunları düşününce. Keşke sözünü dinleseydim, keşke yanından hiç ayrılmasaydım, hiç uzaklaşmasaydım. Keşke daha fazla şey paylaşabilseydik seninle ve keşke sana “Seni seviyorum” demeye daha çok fırsatım olsaydı.
Her şeye rağmen gururluyum. Çünkü senin evladım olmak bir ayrıcalıktı. Çünkü sen sadece babam değil kahramanımdın. Duruşunla, vakarınla, bana ve diğer evlatlarına verdiklerinle, öğrettiklerinle…
Seni çok ama çok özlüyorum canım babam. Allah’ım rahmetiyle muamele eylesin sana ve anacığıma…
